wieść życie

См. также в других словарях:

• prowadzić [wieść] życie — {{/stl 13}}{{stl 8}}{jakieś, czyjeś} {{/stl 8}}{{stl 7}} żyć w jakiś sposób : {{/stl 7}}{{stl 10}}Prowadzić ustatkowane, awanturnicze życie. Wiódł życie samotnika. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wieść — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, lm M. wieśćści {{/stl 8}}{{stl 7}} wiadomość o jakimś fakcie, zdarzenie; także: plotka, pogłoska : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niepokojąca, zła, dobra, tragiczna, smutna wieść. Krążą o kimś jakieś wieści. Nie mieć o kimś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• życie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} charakterystyczny dla materii organicznej, ograniczony czasowo stan zachodzenia w organizmie zespołu procesów biochemicznych, takich jak:… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś …   Słownik języka polskiego

• jedwabne życie — {{/stl 13}}{{stl 7}} życie komfortowe zarówno pod względem psychicznym, jak i materialnym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wieść, prowadzić, toczyć jedwabne życie. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• żyć — ndk Xa, żyję, żyjesz, żyj, żył 1. «istnieć w sposób właściwy organizmom żywym, być żywym, egzystować» Żyć długo, krótko. Żyć wiele lat. Żyć w jakiejś epoce. Hej, użyjmy żywota! Wszak żyjem tylko raz. (Mickiewicz) ∆ Niech żyje (żyją) «okrzyk… …   Słownik języka polskiego

• cygan — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I a. IIIa, Mc. cygannie; lm M. cygannie || y {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} człowiek prowadzący nieustabilizowane, beztroskie, koczownicze życie; lubiący włóczęgę; wagabunda,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• koczować — ndk IV, koczowaćczuję, koczowaćczujesz, koczowaćczuj, koczowaćował 1. «prowadzić nieosiadły, wędrowny tryb życia; przenosić się z miejsca na miejsce, zmieniać często miejsce pobytu, wieść życie włóczęgi» Plemiona koczujące. 2. pot. «przebywać… …   Słownik języka polskiego

• włóczyć — ndk VIb, włóczyćczę, włóczyćczysz, włócz, włóczyćczył, włóczyćczony 1. «ciągnąć, ciągać coś po płaszczyźnie; wlec» Koń włóczył uprząż po ziemi. ◊ Ledwie włóczyć nogami «będąc bardzo zmęczonym, z trudem chodzić, z trudem poruszać nogami» ◊ Włóczyć …   Słownik języka polskiego

• współżyć — ndk Xa, współżyćżyję, współżyćżyjesz, współżyćżyj, współżyćżył 1. «stale, często się stykać, obcować, przestawać, utrzymywać kontakt, wieść życie razem z kimś» Współżyć z kimś dobrze, źle, nie najlepiej. Nie potrafił współżyć z kolegami. W jednym …   Słownik języka polskiego

• wykolejeniec — m II, DB. wykolejeniecjeńca, W. wykolejeniecjeńcze (wykolejeniecjeńcu); lm M. wykolejeniecjeńcy, DB. wykolejeniecjeńców pot. «człowiek wykolejony; rozbitek życiowy» Środowisko, świat wykolejeńców. Wieść życie wykolejeńca …   Słownik języka polskiego